yay

kim bilirdi kavgaların bu kadar yararlı olabileceğini... bazen iki atomun çarpışması kadar doğal, oluveriyorlar, olacağı varmış deyiveriyorsun. bazı kavgaları seviyorum çünkü bana kendimi habire bastırıp kasamayacağımı gösteriyor. sonsuz inceliğe erişinceye kadar sıkıştırılabilinen bir yay olmadığımı yani. sınırlarım olduğunu hatırlıyorum. ve sınırları olan her şey gibi birdenbire değerli oluyorum.

caught in a bad romaaance (8)

Selo,

ya şunu fark ettim: dişe takılmış portakal lifi gibi sallantıdaymışım ben ya... yani sağlıklı ve orta seviye arasında oraya buraya çekilebilir durumdayım.. bu kadar izlenime açık olmak beni bitiriyor.

şimdi çıkıp boya alıyorum. NININININI. heyecanlıyım. sevinçliyim. boş şeyler için bile olsa veya olacaksa da. UMUTLUYUM ULAN. UU. uyanıp denizi görmek o kadar güzel ki. dünyaya sarılasım geliyor. içimdeki tediber'i ortaya çıkarıyor.

zamansız geçirilen günler

Bugün çarşamba. dın dın.

yapacağım şeyleri yapmadım. yapmayacağım şeyleri yaptım. beklemek bana yaramıyor.

koltuğun altındaki istenmeyen kıl zulası

bilinçaltı var. bilinçaltı RAM. ama biz bilgisayarlardan daha akıllıyız o yüzden RAM kavanozunun dibine çökmüş bilgiler dibe yapışmış kalmış. öyle diyince sanki daha akıllı değil daha ucuz materyelden yapılmışız gibi oldu. tabii bakış açısına göre değişir. amantanrım saylınlar bizi ne zaman öldürecek. o değil de.
hadi çalacağım lan. BUSABAHLARINBİRANLAMIOLMALI. var lan vardı. ne zaman bu şarkıyı söylesem bana mesaj atmış olduğunu fark ederdim. peçetemin lekesi ol istedim ulann! psişik güçlerimle de bana ne zaman yazacağın malum olurdu... aptala malum olmaz. onu malum olmayanlar uydurmuş. bir tek hava tahmini yapamıyorum. onu da yapsam televizyona çıkaracaklar. ama şimdilik uçmaya yeltenen adamın tahtıma oturmasına izin veriyorum. çünkü tatlı ve pos potur bıyıkları var.
yanlışlıkla sinek öldürünce üzülüyorum. bi kere gözümden yaş geldiydi. sineğe sildim falan. o kadar da manyamadım yani.
sonra başka hayat fani işte. yaş yok ve kimliğin kişiliğin pek bir parçası değil. cartesian dualism bir düşünce biçimi ve insan take for granted etmeden tanımalıdır yoksa organ mafyası falan normal gelir. normali böyle sorguluyoruz biz. miş'li şimdiki veya geniş zaman. mesela ben kendime ben beynimim hatta aklım ve duygularımım ve bir bedenim var diye bakarsam, o zaman 1) sahip olmak ön plana çıkıyor, yani ben bedenime sahibim falan. sonra işte bir commodity olarak görülüyor beden. ama o zaman mesela. amibin aklı da kendi, sitoplazması ise sahip olduğu bir şey mi.. amibin aklı yok demeyin akıl binary'miş gibi. fuzzy logic diye bir şey var. tamam, ne bilmiyorum, ama öğreneceğim yakında. wikipediya'yla bir randevum var. saat 2de yarın. aslında yoktu. neyse ama, 2) şimdi ben kendime bu garip çıkıntılı girintili kıllı budaklı körfezli varlık olarak bakarsam böyle ıyy bu ne bile denebilir, yani alıştım diye güzel geliyor ama eline bir baksa insan böyle niye parmaklar aynı boyda değil der bir süre sonra, yani güzellik çok oluşucu bir kavram.. işte ben kendime böyle bir varloş gibi bakarsam, daha bir canlılar alemindeki yerimi anlarım. kendimi modern kültürümüzdeki ölmeyen sıçmayan sivilcesi çıkmayan mankenler gibi algılamam, daha canlı varlı bir şey olarak algılarım iyi olur. bir de wee wee ben annemi babamı özledim gidicem.

hehehe.

ben yaramazım. blogum da ölecek. o sonsuzluğa bir el atma değil. sonsuzluk martısına bir parça simit atma anca. ama simitle doymayacak o martı. sonsuzluğun eğlenceleriyiz o bakımdan. o da herkeş gibi ölecek. bilmenizi istedim. zincirlikuyu mezarlığı olsun diye yapmadım. ben bloglarımı çok kolay ortada bırakır parçalar heba ederim diye yaptım. terapi görmekte olduğum için ben düzeldikçe yazıların düzelişini izlersiniz (manyak smiley).
ezginin günlüğü ne demiş: ne yalnızlık peçete, ne de aşk leke. o durumda ben buraya bi pislik yapıyorum peçetemle sileyim diye. word'e öyle yazmak çok yalnız geldi. o ataç bile yok artık bana arkadaş. sadece ben ve imleciz pencerede. bi de işte yazılar. bir anlama gelmeyen. mors alfabesi gibi. sapık sapık.
Oscar Wilde şu ayarda bir şey demiş: işe yarar bir şey yapıp sevmezsen ne ala, işe yaramayan bir şey yapıp seversen ne ala. ama işe yarayan bir şeyi seversen işte ne oluyor, manyak gibi her yere uygulamaya çalışıyorsun, saplantı gibi, ketliyor o gelişmeyi biraz. edison'un dc'si gibi. ama işe yaramayan bir şeyi sevmezsen, o da yani belli bariz şekilde bok oluyor. bu bok. bilin diye söyledim. daha şekilli sevilesi şeyler yapıncaya kadar (keçi büzüğü). i have toilet humor. bir de manilerimi seviyorum. böyle manyek manyek yazmayı da. içinde bir sanat var gibi geliyor öhö öhö. olmasa da. aslında sadece maniğim şu an. ama ne yapabilirim! ne ha?! bilmiyorum işte. bu kadar içedönük olmasam bir şeyler yaparım. ama insanları anlamaktan olsun korkuyorum. muşum. rorşak dedi. ben de ŞAAK dedim iki tane çarptım. bana mısın demedi. mavişelim ne demek ya. bence sapık duruyo. mavişelim ;) brain STORM. mindfuck. pisi pisi. hortum. kafamda birden fazla ses ve bir heyecan. elfler hediye yapmak için çalışıyor gibi. ama herkes yılbaşından sonra sinen burukluğu biliyor.
Türkçe opera olsun. merak ettim. nasıl olur.
ben yazsam yaparlar mı sahiden. o önemli değil. bir sanatçı için o önemli olmamalı! mı, tabi bu da büyük bir tartışma falan..
aslında ben resim yapmak istiyordum. çünkü simgelerle düşünüyorum. renkler manyağıyım. doku da. bunları yazıda anlatabiliyorsun tabii. ama hem daha zor oluyor o--bu gibi şu gibi demeyi dedem de yapar nitekim ben de öyle yazıyorum, devamlı aleni benzetmelerle. ama yazmak kolay ya böyle. iyi yazmak değil, yazmak. çünkü herkes dilini biliyor konuşmasını biliyor. herkes laf cambazı ve ağzı olan konuşuyor. özellikle kadınlar. bunu bir iltifat olarak söyledim kadınlara. konuşmayı ve sözlü ifadeyi iyi yapıyorlar diye hemen bu negatif bir özellik olmamalı. beni sinir ediyor bu kadını ikincil görme kültürü. yarası olan gocunur doğru. e tamam ne değiştirdi. laf sokmak sayılmaz biri onu dedi mi. bence. evet işte ben aslında resim yapmak istiyorum. ama malzemem yok henüz. ellerim boş kaldı. klavyenin üstüne koydum vurdum vurdum. aslında yalan söyledim ben ressam gibi düşünmüyorum. ben allegorilerle düşünüyorum. bunlar somut olunca çizilesi oluyor işte. olay bu.
ama insan kendini kocaman dünyada ne kadar yalnız hissediyormuş. bunun dışadönük olmamaktan, insanları tam anlamamaktan gelebileceğini yeni anladım. tekrar bağlanmam lazım içdünyamın matriksinden çıkıp. bunun çözümü de yazmak değil bu konular hakkında.
toplum diye bir şey yok mesela. yani toplum özne olarak pek yok. süperegona malzeme yok yani demek istediğim. süperego gereksiz. o bir ilkel mağaraadamı. KaptannMAĞARAADAMIIII!!! iyi ve kötü var mı bilmiyorum ama bildiğim bir şey var, o da, eğer çok katı iyi kötü doğru yanlış çizgilerin varsa, o zaman içinde bir şey, bir yaramaz yumurta, o çizgiyi geçmekten büyük haz duyuyor. o sana diyor aslında, işaret ediyor, çizgisiz bir hayatın güzelliğini. başka bir şey de var o da yansıtma. başkaları böyledir deyince biraz da seninle ilgili bir şey söylüyor bu kimi zaman. çünkü bilmiyorsun başkalarını. ama yalnızca burnunu karıştırdın mı başkalarının karıştırmış olma olasılığını düşünür hale geliyorsun. ya da bu ben. e şey. evet tabii başkalarını daha iyi anlayan insanlar her şeyi baştan a priori anlıyor olabilir. aa bak baştan dedim. a priori de baştan demek. demek ben bu kavrama isim bulsaydım aynını bulurdum. hehe.