ba dam ba dam

ne biçim rüyalı bir akşamdı. yaşamışım gibi hissediyorum, ama adına rüya der demez, mesela şimdi, unutuyorum. ama taksimde pijamalarımla babamın motorsikletini sürerken ve numnum'a arkadaşlarımla buluşmaya gitmeye çalışırkenki çabam rüyadan çok beynimin tasarladığı bir bilgisayar oyunu gibiydi. falan filan.

artık olayları değişik görüyorum sanki. büyüdüm mü ne, anlamadım. artık sakin olmak varken insan neden manik olsun diyebiliyorum. ellerim büyüdü ama ben büyümedim.

az kaldı.